هفتاد و دومین سالگرد اعلامیه جهانی حقوق بشر

• ما انسان ها آزاد و برابر به دنیا می آییم.
• حق حیات داریم و بدون هیچگونه تبعیضی و در برابری کامل باید بتوانیم در آرامش زندگی کنیم.
• همه در مقابل قانون برابریم و باید از حمایت یکسان قانون برخوردار باشیم.
• باید بتوانیم بدون وحشت از بازداشت خودسرانه و توقیف و حبس و شکنجه حق بیان و تجمع داشته باشیم و عقیده، باور و مذهب و حریم خصوصی ما نباید مورد تعرض قرار گیرد.
• این حق را داریم که اگر هم به هر دلیلی بازداشت شدیم، تا زمان محکومیت  در دادگاهی علنی، مستقل و بی طرف که روند دادرسی منصفانه را طی میکند بیگناه فرض بشویم و با دسترسی به کلیه تضمینات لازم از خود دفاع کنیم.
• بدون هیچ تبعیضی باید بتوانیم آزادانه و آگاهانه انتخاب کنیم و انتخاب بشویم.
• همینطور حق داریم از آموزش بهره مند شویم، آموزشی که فارغ از هرگونه ایدئولوژی در ساختن شخصیت مستقل و توانای ما در هر گوشه ایران که زندگی میکنیم سازنده باشد.
• این حق ماست که آزادانه و با رضایت کامل همسر خود را انتخاب کنیم و در ازدواج و طلاق از حقوق برابر برخوردار باشیم.
• این حق را داریم که از دستمزد عادلانه و مطلوب برخوردار باشیم و در احقاق حقوق خود در فعالیت های صنفی مشارکت داشته باشیم.  
• این حق را داریم که از سطح زندگی مناسبی برای تامین بهداشت و رفاه خود و خانواده مان، از جمله خوراک، پوشاک، مسکن، مراقبت های پزشکی و خدمات اجتماعی لازم و نیز از حق داشتن تامین در صورت بیکاری، بیماری، معلولیت، بیوگی، سال خوردگی و در سایر موارد که به عللی خارج از اختیار ما – مثل ویروس کرونا – وسایل امرار معاش را از دست داده باشیم برخوردار گردیم.

موارد ذکر شده بالا برگرفته از قسمتهایی از اعلامیه جهانی حقوق بشر است که امروز ۱۰ دسامبر ۲۰۲۰ هفتاد و دومین سال آن را جشن میگیریم و با گذشت زمان و پیشرفت به آن اضافه هم شده است. حال سوال اینجاست که در چهل و دو سال گذشته حکومت جمهوری اسلامی، ما مردم از کدامیک از این حقوق برخوردار بوده ایم؟

نکته اینجاست که اگر هفتاد و دو سال پیش نیاز به مکتوب کردن حقوق بنیادین بشر بوده این فقط روایتی تازه از حقوق طبیعی ما انسانهاست. حقوق بشر هدیه دولت و حکومت به مردم تحت سلطه خویش نیست. این حقوق از راه ترحم و لطف به مردم داده نمیشود. تمام آن حق طبیعی ما در این قرن بیست و یکم است. موجودیت و اعتبار حقوق بشر مدیون خواست و اراده هیچ دولتی نیست. به عنوان مثال اگر بنا بر ایدئولوژی حاکم، تبعیض و ظلم بر مردم در قانون نهادینه شده باشد نمیتوان و نباید آن را به رسمیت شناخت و پذیرفت.

دولت ها موظف هستند با فرهنگ سازی و قانون، تبعیض و تمام موانع برابری را از میان بردارند. اما در ایران ما چه شده است؟ به عنوان مثال با قانونی کردن گسترش فرهنگ عفاف و حجاب از سال ۱۳۸۵ و عواقب فاجعه آمیز آن، شرایط زندگی زنان کشورمان چندین برابر سخت تر شده و جدا از قوانین تبعیض آمیز موجود فرهنگ غیرت و تعصب، ناموس و مالکیت مرد بر زن، قوی تر شده و شاهد رشد ازدواج دختر بچه ها و «قتل های ناموسی» هستیم.

ما در انجمن پژوهشگران ایران با پافشاری بر حق اعتراض و ایستادگی در مقابل قوانین تبعیض آمیز و اعمال و رفتاری که ناقض بنیادین تمامی حقوق ما مردم است، امسال که یکی از سیاهترین سالهای تاریخ جمهوری اسلامی ست عملکرد حکومت را محکوم میکنیم و مثل همیشه با تمام توان خویش صدای ظلم و بی عدالتی ها را به گوش جامعه بین المللی خواهیم رساند.

انجمن پژوهشگران ایران ۱۰ دسامبر ۲۰۲۰