اگر سیاسی نیستیم انسان باشیم

شماره: ۲۳۰/ م / ۵۳۴ – تاریخ: ۱۳ مرداد ۱۳۹۵ / ۳ اوت ۲۰۱۶

“اعدام و بازهم اعدام”

اگر سیاسی نیستیم، انسان باشیم

 عمری طولانی به قدمت ۳۷ سال حاکمیت جمهوری اسلامی است که در کشورمان هیچ خبری جز خشونت و کشتار و اعدام وجود نداشته است. مهم نیست که این مجموعه ی یک میلیون و پانصد هزاری نفری از کُشته و معلول و مجروح از جنگ باشد یا اعدام و یا سر به نیست کردن افراد و یا معلولان و مجروح هانی که امروز زندگی بهتری از مرگ ندارند، مهم اینست که ما مردم و خاصه این مجموعه تلاشگران سیاسی در قبال کشتار هر روزهِ این حکومت وحشی و جنایتکار چه اقدام و واکنشی داریم .

بازهم خبر از کشتار و اعدام تعدادی دیگر از هموطنان کرد و بلوچ و سُنی ما میرسد که رژیمِ سراپا وحشت زده، خود به ایجاد وحشتی دوباره برای سرکوب مردمِ بپا خواسته از ظلم و جور این حکومت دست زده است. یکبار دیگر به خودمان بیائیم :

• آیا هنوز هم میتوانیم بگوئیم بدلیل اینکه من سیاسی نیستم در این مسائل وارد نمیشوم؟
• آیا هنوز هم میتوانیم بگوئیم بدلیل آنکه آنها کرد و بلوچ وعرب و …، هستند به من ارتباطی ندارند؟
• آیا هنوز هم میتوانیم بگوئیم اگر من حرفی بزنم و واکنشی نشان دهم نمی توانم به ایران رفت و آمد داشته باشم؟
• آیا هنوز هم میتوانیم بگوئیم اگر من حرفی بزنم نمی توانم ملک و املاک و دارائی هایم را پس بگیرم و قرار دادهای اقتصادی خودم را اجرا کنم و …؟
• آیا هنوز هم اعدامی – به مانند زندانی – خودی و غیر خودی دارد؟

یادمان باشد تنها نمیتوان شعار تمامیت ارضی و یکپارچگی و … داد. ایرانیانِ نقاط مختلف ایران چه سُنی و شیعه و چه بهائی و … ، و چه کرد و بلوچ و عرب و … ، اگر هموطنان ما هستند و هنوز هم انسانیت و هر شکلی از وابستگی ملی در ما وجود دارد، اگر حتی سیاسی هم نیستیم، میتوانیم انسان باشیم و این احساس را داشته باشیم که به حال و روز آنها و خانواده هایشان که همه چیز خود را از دست داده اند بیاندیشیم و ساکت نمانیم.

شاید زمان آن رسیده باشد که به خود آئیم و به امروز و فردای خودمان، بچه هایمان و هموطنانمان فکر کنیم که شاید فردا برای همه مان دیر باشد.

دکتر حسین لاجوردی

رئیس انجمن پژوهشگران ایران