داریوش و انجمن پژوهشگران ایران در لندن

بررسی پی آمدهای بیست و پنج سال انقلاب و آینده ایران

داریوش و لندن

بهزاد بلور  BBC World Service

: ۲۰:۳۱ گرینویچ – جمعه ۲۷ فوریه ۲۰۰۴

http://www.dariush2000.com

جمعه پیش داریوش رو تو لندن دیدم .

 برای کنفرانس سه روزه انجمن پژوهشگران ایران که در لندن برگزار شده بود آمده بود.

تو این سه روزه سخنرانها که از لندن و پاریس آمده بودن در زمنیه های مختلف بخصوص آسیب های اجتماعی در ایران سخنرانی کردن. داریوش هم از پاریس رسید و یک دیدار سریعی قبل از اینکه جلسه شروع بشه داشتیم .

داریوش :” من در رابطه با مسئله مواد مخدر و تأثیر اون در جامعه ایران و رشد اون در این بیست و پنج سال و اینکه در آینده چه در انتظار ماست حرف زدم. بنظر من این آسیب بزرگ نتیجه فشارهای اجتماعیه . خفقان سیاسی از طرف دولت و فشارهای خانواده درایران منجر به گرایش یک جوان به مواد مخدر میشه.

بهزاد و داریوش

آمار نشون میده که ۱۳ میلیون معتاد در ایران هستند. من نیتم ازاین سخنرانی این هست که پیام بهبودی خودم رو به دیگران برسونم ، مسئله ترک کردن و ترک موندن برای ما مهمه.

اعتیاد بنظر من مثل یک بیماریه و مثل بیماریهای دیگه باید باهاش رفتار بشه . باید یک معتاد درمان بشه نه که به زندان بره. یک معتاد بنظر من دیگه خودش نیست و کاملأ در کنترل مواد مخدره. فکرش ، حرفش و کارهاش همه در اختیار ماده مخدره .

من خودم ۱۵ سال درگیر اعتیاد بودم و میدونم که اعتیاد ۵ درصدش مواده و نود و پنج درصدش افسردگیه که گریبان یک فرد رو میگیره .”

بهزاد : آیا این ۱۵ سال اعتیاد در ترانه هاتون تأ ثیر گذاشته ؟

داریوش : آهنگ “آینه” در اوج این دوران بوده . من اصولا ترانه هائی رو که می خونم گویای احساسات درونمه و با شاعر میشنیم و مسئله مو میگم و با هم طرح اون ترانه رو می ریزیم . در زمانی که “آینه” رو خوندم ، واقعأ حسم این بود که به آینه نگاه میکردم و خودمو نمی شناختم . اعتیاد مثل یک جن وجود من رو تسخیر کرده بود.”

رو می کنم به آینه، رو به خودم داد می زنم ، ببین چقدر حقیر شده اوج بلند بودنم . . . . من جای آینه می شکنم، رو به خودم داد می زنم: این آینه است یا که منم . . . .( شعر از اردلان سرفراز)